Διαφθορά και…ανάπτυξη!

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Τελικά πόσο διεφθαρμένοι είμαστε; …και τι ανάπτυξη είχαμε στο Ξηρόμερο ή τι κάνουμε από δω και μπρος; είναι δυο ερωτήματα στην καρδιά του προβλήματος που μας απασχολεί. 

Τα πρώτο ερώτημα προέκυψε βλέποντας τη συμμετοχή των βουλευτών στα εγκαίνια του Κέντρου Υγείας του Μύτικα. Ως πολίτης -  που με κάθε ειλικρίνεια δεν διστάζω να παραδεχτώ ότι υπήρξα ψηφοφόρος και των δύο παρατάξεων - θεωρώ την παρουσία και τη όλη στάση τους άκρως προσβλητική. Φαντάζομαι την ίδια ερώτηση κάνουν και άλλοι συμπολίτες μας για τον απλό λόγο ότι τόσο οι παρευρισκόμενοι βουλευτές του Νομού (Σαλμάς, Καραγκούνης, Βαρεμένος) όσο και απόντες από τα εγκαίνια εκλεγμένοι (Λιβανός, Μωραίτης και Κωνσταντόπουλος) κλήθηκαν να συμμετέχουν σε εκδήλωση που αφορούσε το μέλλον του τόπου και αρνήθηκαν, σιώπησαν και ως σήμερα εξακολουθούν να μην παίρνουν θέση ανοιχτά! Όλοι πλην του κ. Παπαναστάση, που ομολογουμένως τιμά τον τόπο του.

Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω και ας θέσουμε στον εαυτό μας την ερώτηση: είναι διαφθορά η προσφορά γεύματος απο επιχειρηματία στους βουλευτές που ακολούθησε μετά τα εγκαίνια; Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι: «έλα μωρέ ένα πιάτο φαΐ ήταν», λυπάμαι αλλά έχουμε πρόβλημα γιατί όποιος ανέχεται τα «μικρά» επιδιώκει η προσδοκά χωρίς τύψεις τα ίδια ή παρόμοια.

Πόσο μάλλον που στη συγκεκριμένη περίπτωση μια μερίδα πολιτών έχει ήδη προσφύγει στις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές προκειμένου να σταματήσει την παράνομη παραχώρηση της θάλασσας. Το ότι οι βουλευτές συγχρωτίζονται μόνο με τους επιχειρηματίες του κλάδου, αποδεχόμενοι δώρα (μικρά έστω δεν έχει σημασία) και αγνοώντας την κοινωνία, δεν είναι διαφθορά και εμπαιγμός; Το ότι έρχονται στα εγκαίνια ενός τόσο μικρού - ως προς το κόστος όχι της σημασίας του - έργου που έκανε 12 χρόνια να γίνει, χωρίς να λένε κουβέντα για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου δεν αποτελεί προσβολή και υποκρισία; 

Το δεύτερο ερώτημα: Τελικά, τόσα χρόνια σε τι αναπτύσσεται το Ξηρόμερο; τέθηκε λίγες μέρες πριν σε ένα δημοσίευμα (εδώ), φωτογραφίζοντας ως υπαίτιους τους «Αθηναίους». Χέστηκαν - με το συμπάθιο που λέει και ο λαός - οι [βέροι] Αθηναίοι για το Ξηρόμερο. Όλοι όσοι νοιάζονται αυτο-προσδιορίζονται πρώτα ως: Χρυσοβιτσάνοι, Προδρομίτες, Βζανίτες, Βασιλοπουλιώτες, Καραισκακιώτες, Μυτικιώτες, Παλαιομανιώτες και πάει λέγοντας…. ή τέλος πάντως Ξηρομερίτες. 'Ομως αυτό το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο, διαχρονικό και  θα πρέπει να απαντηθεί από όλους μας: τοπικούς άρχοντες και πολίτες κάθε κατηγορίας, μα πάνω απ’ όλα από τους βουλευτές του Νομού, παλιούς και νέους υποψηφίους. Άραγε πόσα αντίστοιχα εγκαίνια έγιναν στο Δήμο τα τελευταία 20 χρόνια (θα ήταν ενδιαφέρον να τα μετρήσουμε ως δείγμα ανάπτυξης);  Τι πήγε στραβά ως σήμερα και τι κάνουμε από δω και μπρος; Θα κοιταχτούμε ποτέ στο καθρέφτη να δούμε τα λάθη μας;

Οι απαντήσεις  δεν μπορεί να δοθούν με κρυφτούλι από τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα ή και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε διαφθορά και συναλλαγή. Και ακόμη, ούτε με αλληλοκατηγορίες απο μια μερίδα συμφερόντων προς την άλλη, αλλά με ανοιχτή συζήτηση και διάλογο, δε συμφωνείτε;

Το 2014 κλήθηκα να μιλήσω για τη μικροεγκληματικότητα σε αστικό περιβάλλον στη Χάγη όπου έκπληκτος διαπίστωσα ότι αφορούσε μόνο την πόλη. Ήταν εκεί όλοι εκλεγμένοι και μη, υπάλληλοι και επιχειρηματίες να συζητήσουν για την εμπορική ανάπτυξη της πόλης τους. Εξέταζαν κάθε πλευρά. Εμείς γιατί δεν καθόμαστε όλοι ανοιχτά τι μας εμποδίζει;  

Χωρίς την παραμικρή διάθεση ειρωνίας θα πρότεινα να παρευρεθείτε (οι βουλευτές) και στις προσεχείς εκδηλώσεις του καλοκαιριού όπου θα ‘μαστε όλοι εκεί:  ψαράδες, εργάτες, καταστηματάρχες, επιχειρηματίες, αγρότες, κάτοικοι και ξενιτεμένοι (όχι "Αθηναίοι"), και να μιλήσουμε για τα καυτά θέματα του τόπου. Πως σας ακούγεται μια θεματική ενότητα όπως: Ανάπτυξη με ιχθυοκαλλιέργειες, φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες για ένα σύγχρονο Ξηρόμερο;

Λοιπόν;

Τις αγορεύειν βούλεται; έλεγαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου χρόνια πριν. Επιτρέψτε μου να μην τους αποκαλέσω «οι πρόγονοί μας» αφού η συμπεριφορά κάποιων από μας δεν αποδεικνύει   τη συνέχεια και απ´ευθείας σχέση, τουλάχιστον ως προς τις ιδέες που πρέσβευαν: Δημοκρατία, Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, Ηθική…

Καδράκια … και για εκλογές!

 

 

Willy Ronis - Le petit parisien, 1952

 

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Βγάλε το σκασμό! Σαν να την ακούω τη φωνή, κραυγή ωχαδερφισμού που και αν δεν ειπώθηκε ποτέ πλανιέται στον αέρα. Ήχος καμπάνας που σπάει το τύμπανο. Ουρλιαχτό σε ηχώ πηγαδιού που δεν λέει να κοπάσει.

Μα και συ ρε μπαμπά τι θες και μιλάς;

Να σου πω καλή μου! Τα πρώτα μου χρόνια μακρυά από το χωριό, στον υγρό τοίχο εκείνης της ισόγειας κάμαρης στα Λιόσια είχα κρεμασμένα δυο καδράκια, τίποτε άλλο: στο ένα ταύτιζα την ευτυχία (μου) με το χαμόγελο του πιτσιρικά που του αρκεί μια φρατζόλα ψωμί, και στο άλλο ζήλευα εκείνον τον άνθρωπο που περιέγραψε ο Κίπλινγκ στο ποίημά του. Όταν χάνομαι πάω πίσω σ´ αυτά τα καδράκια. Αυτά «προσκυνάω»! Δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα, αλλά αυτά είναι οι πυξίδες μου!

Ένας φίλος μου είπε ότι θέλουμε αλλαγή προτύπων. Τον θαυμάζω για το ψυχικό του σθένος, για την πορεία που χάραξε πιστός στις αξίες του! Για αυτό μιλάω. Που ξέρεις μπορεί κάποιοι να ακούσουν και να ξεθάψουν τα δικά τους καδράκια, τις δικές τους χαμένες αξίες.

Εμένα με λες άνετα «βολεμένο». Έτσι ονόμασε όσους στεκόμαστε εμπόδιο στην αδικία ένας (τουλάχιστον) δημοτικός σύμβουλος! Όμως ντρέπομαι για τη βολή μου, και ας την απόκτησα τίμια, ντρέπομαι για απλά πράγματα: που μπορώ να παω διακοπές, που πάω σε μια καλή ταβέρνα. Ντρέπομαι … μου έρχονται στο νου δυο φράσεις του Αριστοτέλη που λένε: δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν βλέπεις γύρω σου το μαρασμό, και ακόμα ότι η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση!

Με άλλα λόγια, ότι και να έχει κανείς δεν είναι ευτυχισμένος όταν οι άνθρωποί του, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, οι χωριανοί του υποφέρουν. Και είναι υποχρεωμένος να μην ανέχεται, τη κλοπή, την αδικία, τη διαφθορά γιατί αλλιώς γίνεται συνεργός!

Και αν αναγνώστη μου έφτασες ως εδώ και δεν ξέρεις γιατί μιλάω, λέω για αυτό το αλισβερίσι μίσους, αδικίας, διαφθοράς και εγωισμού που ξεκινά από το Δήμο μας και απλώνεται σα χολέρα.

Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις γράφτηκαν με δυο αφορμές: η πρώτη ήταν τα τελευταία γεγονότα του προϋπολογισμού του Δήμου Ξηρομέρου, κυρίως ο υπαινιγμός που κρύβεται στην στάση της αντιπολίτευσης ότι: τα περίφημα 500 000 ευρώ είναι παλιά πρακτική διαφθοράς! Αν ξέρετε κάτι έχετε νομική και ηθική υποχρέωση να το καταγγείλετε κύριοι! Αλλιώς η στάση σας μένει απλώς στο: φύγε εσύ να έρθω εγώ! Αν συντρέχει λόγος διαφθοράς θα πρέπει να φτιάξετε μηχανισμούς ελέγχου ώστε να μην επαναληφθεί. Μεγάλη όμως μερίδα δημοτικών συμβούλων  (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) βάζουν το εγώ πάνω από όλα και ίσως θα πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη ή να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες τους ή να κάτσουν σπίτι τους. Το δεύτερο γεγονός είναι η εκλογολογία και η ονοματολογία που άρχισε στα τοπικά μπλόγκ και που γίνεται με ποδοσφαιρικούς όρους. Αν και πολύ νωρίς, ας γίνει μια φορά κουβέντα για τα πρότυπα, ας συζητήσουμε μια φορά για τις αξίες και όχι για τα πρόσωπα.

 

Υ.Γ.

 

Αφήνω εδώ το ποίημα του Κίπλινγκ για όσους ψάχνουν για «καδράκι».

 

 

Αν  (Ρ. Κίπλινγκ)

 

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη

κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό

 

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει

στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά

 

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει

αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου

κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει

 

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις

 

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί

και αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις

 

αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα

 

αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώνουν

αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν

αν τους πάντες λογαριάζεις μα…  κανένα χωριστά

αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.

 

Έ! Παιδί μου τότε πια…

 

Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου

Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου.

Τρία απ’ τα πολλά Γιατί;

    - Εσύ ήρθες απο την Πολωνία για μια μέρα μόνο;

    - Ναι!

    -Να πας να κοιτάξεις τα ούρα σου!!

Σου λέει ο άνθρωπος: δεν μπορεί, κάτι πίνεις, μια εξέταση ούρων θα το δείξει! 

Η στιχομυθία έγινε στις 13 του Μάρτη πριν την συνάντηση για την παράνομη επέκταση των ιχθυοτροφείων. Ευχαριστώ τον κ. Μπαρμπούρη για το αστείο που στάθηκε αφορμή να αριθμήσω δυό-τρείς απο τους πολλούς λόγους-Γιατί.

Το πρώτο Γιατί είναι προσωπικό, και αν πολλοί αισθάνονται ότι είναι και δικό τους τότε φαίνεται ότι «πίνουμε απ’ την ίδιο παγούρι». Μας δένει το κοινό βίωμα της φυγής από το μέρος που μεγαλώσαμε. Μας δένει το όνειρο της επιστροφής, η ανάμνηση της καθαρής θάλασσας, τότε που βουτούσαμε να πιάσουμε πάτο στο μόλο ή στο φάρο και βλέποντας σήμερα τη λαίλαπα απαντάμε: Γιατί αν περάσει ο σχεδιασμός που ετοιμάστηκε για μας χωρίς εμάς, το όνειρο θα χαθεί για πάντα! 

Το δεύτερο Γιατί, μου το προξένησε ο πιο εντυπωσιακός λόγος της ημερίδας, ο πιο εκωφαντικός, εκείνος ο λόγος που έσπαγε τύμπανα, και που δεν είναι αλλος παρά: Η σιωπή των εκλεγμένων βουλευτών στο νομό μας. Όλοι πλην του κ Παπαναστάση επέλεξαν την απουσία. Τάχθηκαν σιωπηλά με την αδικία, δεν τόλμησαν να εμφανιστούν. Για την ιστορία να πω ότι ένας εξ αυτών (ο κ. Λιβανός) εκδήλωσε επιθυμία παρέμβασης και ανέκρουσε πρύμναν όταν του ζητήθηκε να δεχτεί ερωτήσεις από το κοινό. 

Αυτοί οι δημόσιοι άνδρες, που πήραν το αξίωμα με τη δική μας στήριξη δεν δέχονται διάλογο. Ακόμα και αν δεν αλλάζω ιδεολογία, έχω ευθύνη επιλογής των εκπροσώπων ΜΟΥ! Όσοι από μας ζυμώθηκαν σε κείνο το αμόνι των αρχών που λέγονται κοινωνική και πολιτική εντιμότητα, διάλογος και δικαιοσύνη ενώνουμε τη φωνή μας με κείνη τη φράση του Αλέξη (του κ. Φραίμη, προς αποφυγή παρεξηγήσεων) που λέει: Γιατί ο τόπος μου είναι πάνω από το κόμμα μου!

Τέλος ο τρίτος λόγος, το τρίτο Γιατί, έχει να κάνει με τον οικονομικό μαρασμό, την πληθυσμιακή συρρίκνωση και τον ξεριζωμό, τέτοιον που δεν πρέπει να έζησε ο τόπος ούτε στην κατοχή, αλλά και μετά απο αυτή. Κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι εξάγουμε μόνο ψάρια: Παιδιά εξάγουμε… ναι κύριοι δεν κάνουμε εξαγωγή ψαριών κάνουμε εξαγωγή παιδιών!!! Μέτρησαμε προχθές το βράδυ 65 περίπου παιδιά ηλικίας 25-35 ετών που πήραν τον ίδιο δρόμο τα τελευταία 3-4 χρόνια και έφυγαν, κυρίως στη Γερμανία. 

Το τραγικό είναι ότι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ειδίκευση και προκειμένου να γίνουν εργάτες στα ιχθυοτροφεία προτίμησαν τη Γερμανία. Όλοι τους από τον Αστακό και τα γύρω χωριά. Το αναφέρω αυτό καθώς φαντάζομαι οτι ο αριθμός είναι συνολικά πολύ μεγαλύτερος για το Δήμο, να λοιπόν γιατί: Γιατί γινόμαστε «πρόσφυγες» σε καιρούς ειρήνης!

Όσοι ζούμε με το όνειρο της επιστροφής, όσοι γοητευόσαστε από τις έννοιες όπως δικαιοσύνη, διάλογος, δημοκρατία, εντιμότητα πρέπει να σταθούμε δίπλα στην επιτροπή και σε όλους όσους τη στηρίζουν, να συμμετέχουμε στον αγώνα που δίνουν, δεν είναι δικός τους, δεν είναι προσωπικός, ο τόπος ανήκει σε όλους μας και εμείς του ανήκουμε! Ναι καλά λέω: του ανήκουμε, γιατί όπου και αν πάμε και αν σταθούμε δεν θα πάψουμε να είμαστε Ξηρομερίτες, Καλαμισιανοί, Καστιώτες, Ποριανοί και ότι άλλο μπήκε στο στόχο! Γιατί ο τόπος μας είναι η ταυτότητας μας, αυτό δεν αλλάζει ακόμα και αν το θέλουμε! 

• ΥΓ: Το μέρος που ζω αλλά και η δουλειά μου, στάθηκαν αφορμή να να δω Ουκρανούς να τραβάνε οικιοθελώς τον αντίθετο δρόμο από κείνον που πήραν οι γυναίκες και τα παιδιά τους, τον δρόμο της επιστροφής για το Σπίτι. Ανεξάρτητα του αν κάποιος τίθεται υπέρ η κατά της εισβολής στη χώρα τους, αυτούς τους Άνδρες τους «ζήλεψα»! Κάποιοι θα θεωρήσουν τον παραλληλισμό υπερβολή - σίγουρα δεν μπαίνουν στο ίδιο καντάρι - όμως όταν ο τόπος μας βάλλεται, το χρέος να γυρίζουμε να τον υπερασπιζόμαστε είναι το ίδιο!  

 

Ζητείται δημοσιογράφος να δει την άλλη άποψη!

 

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

«Να πω την αλήθεια κ. Χατζηνικολάου και κ. Πολίτη είχα την εντύπωση ότι θα θέλατε να περάσετε στην ιστορία σαν καταξιωμένοι και αψεγάδιαστοι. Όμως η στάση που - ηθελημένα ή αθέλητα – κρατήσατε στο συνέδριο των ιχθυοκαλλιεργητών δεν συνάδει με δημοσιογράφους δίκαιους και καταξιωμένους. Είναι λεκές: κοκκινάδι στο γιακά σας που ακόμα και αν δεν εξελίχθηκε σε απιστία αφήνει υπόνοιες. Γεννά ερωτήματα.»

Ας γίνω όμως πιο κατανοητός. Περί τα μέσα Δεκεμβρίου κληθήκατε να συντονίσετε συζητήσεις στο δεύτερο συνέδριο ιχθυοκαλλιέργειας που έγινε σε γνωστό ξενοδοχείο της Αθήνας. Όσοι αντιλαμβάνονται, ο λόγος του συνεδρίου δεν ήταν η επιστημονική ανταλλαγή απόψεων για την πρόοδο και προβολή ενός κλάδου που οι αριθμοί του ευδοκιμούν, έτσι όπως τουλάχιστον οι εκπρόσωποι του κλάδου διατείνονται. Ο πραγματικός λόγος του συνεδρίου ήταν να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση να παρατείνει τον άνομο σχεδιασμό ανάπτυξης των ιχθυοκαλλιεργειών - που έγινε άκουσον-άκουσον από τους επιχειρηματίες των ιχθυοκαλλιεργειών - και εν τέλει να προβεί σε ψήφιση διαταγμάτων για εφαρμογή του σε 21 δήμους της χώρας.

Στα βίντεο που δημοσιεύτηκαν είναι εμφανής η απουσία επιστημόνων, εργαζομένων, και τοπικών αρχών, που στο τέλος θα κληθούν να υποστούν τις συνέπειες. Εγώ θα συμφωνήσω με την εισαγωγή του κ. Πολίτη: «Ε πόσο τουρισμό πια…ας δούμε και κάτι άλλο!!!». Επιδερμικά – ή ακόμα και σε βάθος  αν το δει κανείς - είναι σωστή προσέγγιση: Ένα κράτος δικαίου θα έπρεπε να σχεδιάζει και να εκτελεί έργα με σκοπό την πολύπλευρη και βιώσιμη ανάπτυξη. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν φαίνεται να είναι ακριβώς έτσι. Ο συγκεκριμένος σχεδιασμός, κ. Χατζηνικολάου και κ. Πολίτη, θυμίζει φαρ-ουέστ, όπου ο πρώτος "καουμπόης" που φτάνει αρπάζει ως εκεί που βλέπει το μάτι του ή ως εκεί που θα πέσει η σφαίρα του.

Και γεννάται λοιπόν το ερώτημα: γνωρίζατε πριν την συμμετοχή σας στο συνέδριο ότι σε πολλές περιοχές υπάρχουν επεκτάσεις και καταπατήσεις; Γνωρίζατε ότι ο συγκεκριμένος σχεδιασμός που επιχειρείται έγινε χωρίς την ύπαρξη γενικού θαλάσσιου σχεδιασμού; και ακόμη ότι φαίνεται να υπάρχουν σοβαρές παραλείψεις και υπόνοιες για ατασθαλίες δημοσίων λειτουργών; Γνωρίζατε ότι πολλές μονάδες ιχθυοκαλλιεργειών έχουν αναπτυχθεί η θα αναπτυχθούν σε περιοχές προστατευμένες και ότι έχει προκληθεί ήδη τεράστια οικολογική καταστροφή; Γνωρίζατε ότι οι ντόπιοι που έχουν αντιρρήσεις - και που οι συνομιλητές σας του αποκάλεσαν συνονθύλευμα ανεπάγγελτων - δεν επιθυμούν την παντελή απαγόρευση αλλά την δίκαιη διευθέτηση, έτσι που να αφήνει χώρο και σε άλλες δραστηριότητες; Γνωρίζετε ότι η ανάπτυξη και η ευημερία των αριθμών και των εξαγωγών που επικαλέστηκαν οι συνομιλητές σας φέρνει μεροκάματα πείνας στους ντόπιους; Γνωρίζατε ότι η επιτροπή που δίνει έναν αγώνα ενάντια σε αδικία και διαφθορά ετοιμάζεται να προσφύγει στο συμβούλιο της επικρατείας και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια;

Θέλω να πιστεύω ότι δεν γνωρίζατε τίποτα από όλα αυτά, ότι παρασυρθήκατε από την ίδια αγωνία που έχουμε και εμείς: να αναπτυχθούμε ως χώρα, να πάψουμε ναι καιγόμαστε, να αποκλειόμαστε, να πνιγόμαστε,  να πάψουμε να φεύγουμε από τον τόπο μας. Και ακόμα θέλω να πιστεύω ότι δεν είστε μέρος ενός διεφθαρμένου μηχανισμού και σε αυτό προσδοκά η επιστολή μου: Θεωρώντας λοιπόν ότι είχατε καλές προθέσεις σας ζητώ δημόσια να μας δώσετε την ευκαιρία να εκθέσουμε τις απόψεις μας να ακουστεί ο αντίλογος μέσα από έναν εποικοδομητικό διάλογο να αναζητήσουμε το δίκαιο.

 

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Νίκος ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑΣ

nzarkad@gmail.com

Ένας πολίτης-Μέλος της επιτροπής που αγωνίζεται για μια δίκαιη χωροθέτηση

Ετερόκλητοι έντιμοι!

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας 

«Συνοθύλευμα ανεπάγγελτων!!!» Συμφωνείτε με τον συνομιλητή σας κ. Λιβανέ; Εκεί δεν ήσασταν; Έτσι δε χαρακτήρισε ο Μπόκας όλους όσους (εμάς) εναντιώνονται στο να τους παραχωρηθεί όλος ο κόλπος Αστακού-Μύτικα σε παράνομα ιχθυοτροφεία; Ο δε συνεργός του ο Τουραλιάς, λέει «δεν θέλουμε επιχορηγήσεις από το κράτος», μόνο τη θάλασσα θέλουμε, τις ακτές, και τα παιδιά σας σκλάβους με 26 ευρώ μεροκάματο.

Συνοθύλευμα κ Υπουργέ - φαντάζομαι το γνωρίζετε - είναι ανομοιογενές σύνολο ετερόκλητων στοιχείων. Mήπως τελικά έχει δίκιο ο Μπόκας;

Ναι ετερόκλητοι. Έχουμε ανάμεσά μας μεροκαματιάρηδες με ροζιασμένα χέρια που θαλασσοδέρνονται για 26 ευρώ (χαιρέτησα συγγενή μου γυναίκα και ανατρίχιασα κ Υπουργέ, τόση τραχύτητα), έχουμε τα παιδιά τους που μη μπορώντας την ανεργία έφυγαν στην Γερμανία εργάτες, μικρο-μαγαζάτορες που βλέπουν την πελατεία τους να εξαφανίζεται, ανθρώπους που οι πολιτικές (και οι δικές σας) τους οδήγησαν στην απελπισία και πνιγμένοι στα χρέη δεν έχουν ούτε για καφέ, έχουμε όσους έχουν το πατρικό τους και θέλουν να πηγαίνουν να βλέπουν τους γονείς τους όσο ζουν και να κάνουν ενα μπάνιο, ανθρώπους που νοσταλγούν τον τόπο τους και θέλουν να γυρίσουν,  κτηνοτρόφους, δασκάλους, γιατρούς, δικηγόρους, τεχνίτες, επαγγελματίες και ανέργους, πάνω απ’ όλα έχουμε τίμιους ανθρώπους (ναι ρε συ Μπόκα)…. έντιμους ανθρώπους! 

Πάντως μπράβο στους ιχθυοκαλλιεργητές! Ωραία παράσταση! Επαγγελματικά στημένη! Ενόψει του κινδύνου να μην παραταθεί η ΠΟΑΥ, κατέφυγαν στα μεγάλα ονόματα. Προσέλαβαν την εταιρεία https://domeconsulting.eu/ της Πυργιώτη και αυτή κάλεσε τους φίλους της μεγαλοδημοσιογράφους, φαντάζομαι με το αζημίωτο ή ήταν φιλική συμμετοχή; Δεν κλήθηκε η τοπική κοινωνία, δεν κλήθηκαν εργαζόμενοι - ποιος τους λογαριάζει άλλωστε - δεν κλήθηκαν άλλοι φορείς. Παράσταση για λίγους! 

Και σείς, ο υπουργός ανάπτυξης - τι ειρωνία ο υπουργός ανάπτυξης που έρχεται από τους πιο φτωχούς νομούς της χώρας - μας λέτε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Για πείτε μας; Αυτή είναι η ανάπτυξη για το νομό; Τι λέτε στους Αιτωλοακαρνάνες κ Λιβανέ; Σας φέρνω και αλλά κλουβιά να πάτε εργάτες για ψίχουλα; Για εξηγήστε μας, η λίγδα που επιπλέει είναι αιθέρια έλαια; 

Δεν είναι άτιμο να μας εξαγοράζετε, να μας εξαπατάτε; Να μας διώχνετε από τα σπίτια μας; Και τι σας ζητήσαμε, να ακολουθήσετε τούς νόμους, να μην μολύνετε τη θάλασσα, και φυσικά όχι όλη η περιοχή στους ιχθυοκαλλιεργητές; Να έχουμε λόγο και δικαίωμα αυτοδιάθεσης!  

Γιατί δεν τα είπατε αυτά στο «συνέδριό τους». Δεν είναι εκ του πονηρού η απόκρυψη; Σε κάθε περίπτωση ελπίζω και εύχομαι στο τέλος να επικρατήσουν η ετερόκλητοι έντιμοι και όχι κάποιοι ομοειδείς απατεώνες!

Άνεμο ...σκορπίσματα

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας 

Τι διαφορά έχει το ΝΑΙ με την εισήγηση από το ΟΧΙ στις ανεμογεννήτριες; Επιτρέψτε μου να μοιραστώ λίγες  σκέψεις στο ζήτημα των ημερών!  

Από όταν δόθηκε η δυνατότητα να παρακολουθούμε τις συνεδριάσεις διαδικτυακά, γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιπαράθεσης που συχνά-πυκνά ξεφεύγει από τα όρια διαλόγου! 

Το ίδιο έγινε και κατά την τελευταία συζήτηση όπου παρά την πρόδηλη πρόθεση του κ. Δημάρχου να φέρει προς ψήφιση των θέμα των ΑΠΕ με θετική εισήγηση, τελικά υπαναχώρησε και εισηγήθηκε αρνητικά. Σωστά κατά την γνώμη μου γιατί παρά τα υποσχόμενα  οικονομικά ωφέλη που δεν είναι ευκαταφρόνητα για ένα φτωχό Δήμο (και έφεραν και τον προβληματισμό) δεν υπάρχει καθαρό πλαίσιο! 

Εάν δεν τίθεται θέμα διαπλοκής, όπως τον εγκαλούν οι αντίπαλοί του - αλλά δεν το αποδεικνύουν κιόλας - τότε η πράξη του ήταν ο ορισμός δημοκρατικής απόφασης! Τόσο με αυτή του την απόφαση όσο και με αυτές της απόρριψης δωρεάς απορριμματοφόρου αλλά και της ράμπας ιχθυοκαλλιέργειας, ο κ. Τριανταφυλλάκης και η παράταξη του έδειξαν ότι αφουγκράζονται την κοινωνία, ότι συνδιαλέγονται, ότι συγκρούονται με παλιές αντιλήψεις, και πάνω από όλα ότι δεν παραμένουν άκαμπτοι σε μια απόφαση που μπορεί να είναι λανθασμένη.

Η συγκεκριμένη αλλαγή πλεύσης στο θέμα των ΑΠΕ πυροδότησε αδικαιολόγητη έκρηξη. Χάλασε το παιχνίδι. Εμείς κ. Δήμαρχε ήρθαμε για ντέρμπι πως μπορείς εσύ πριν την έναρξη να μας το κάνεις φιλικό; Δεν μπορείς να είσαι με μας. Η αντιπαράθεση θύμισε παιχνίδι νηπιαγωγείου όπου λέει: εδώ καθόμαστε εμεις γιατί το πιάσαμε πρώτοι! Έτσι οδηγηθήκαμε στο: ΝΑΙ με την εισήγηση και στο ΟΧΙ στις Ανεμογεννήτριες. Αυτή ήταν η «φανέλα» το χρώμα της ομάδας μας. Για να ξεχωρίσουμε ποιος παίζει με ποιον και ας συμφωνούμε!  

Τόσο σε αυτή τη συνεδρίαση όσο και σε άλλες η συζήτηση ποτέ δεν κινήθηκε γύρω από το πως θα βγούμε από το τέλμα. Τι θέλετε κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι, ανεξαρτήτου παρατάξεως; Πως ονειρεύεστε το Δήμο σε 10-20 χρόνια; Τι θα παραδώσετε όταν μετά από πολλά χρόνια αποχωρήσετε; Ποιο είναι το πλάνο σας ; Αν έχετε! Γιατί κακά τα ψέμματα όλοι μαζί διοικήσατε και θα διοικείτε πότε με τη μια παράταξη και πότε με την άλλη. 

Αν έρθει το κράτος (που αυτό κάνει με την ανικανότητά του) και σας ρωτήσει θέλετε ψάρια ναι ή όχι; θέλετε ανεμογεννήτριες ναι ή όχι; Και αν συνεχίσει και σας πει θέλετε δεν θέλετε θα έχετε και ανεμογεννήτριες και ιχθυοτροφεία και σεις αποφασίζετε για το μέρος. Που θα τα βάλετε; Ορίστε μόνοι σας τη μοίρα του τόπου σας! Για ποιο πράγμα παλεύετε; Γιατί μετακινείστε  από παράταξη σε παράταξη; Τι προσδοκάτε; Απλή συντήρηση ατομικού υποδόριου κοιλιακού λίπους με επανεκλογή η μέλλον για όλους μας ; 

Για να είμαι δίκαιος στη κρίση μου (όσο αντιλαμβάνομαι) ή αν θέλετε να ενισχύουμε μια υγιή δημόσια κριτική ο κ. Δήμαρχος δεν έπρεπε να μπει σε διαδικασία αντιπαράθεσης. Δεν θα έπρεπε να μιλήσει για το παρελθόν, δεν υπάρχει λόγος να κοιτάει κανείς πίσω στη συγκεκριμένη περίπτωση, οτι ήταν να μάθει το έμαθε. Αν κοιτάξει  πίσω το μόνο που μπορεί να πάθει είναι να πετρώσει, να γίνει στήλη άλατος, να μην φύγει ποτέ από τα «Γόμορρα» του παρελθόντος!

Υ.Γ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το κείμενο δεν αφορά συλλήβδην όλους του δημοτικούς συμβούλους. Επίσης, επειδή μπορεί να διαβαστεί κατά το δοκούν, εκτίμησή μου είναι ότι το πρόσημο της παρούσας διοίκησης του Δήμου είναι θετικό. 

"Οδηγίες" Τσάμικου

 

Σημ. Η φωτογραφία δεν είναι με photoshop, στα τριάντα έπιανα ταβάνι :)

   

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

    - «Φέτος το θεατρικό έχει και χορό», ανακοίνωσε ο Δάσκαλος ο Ρήτας. 

    - «Όποιος ξέρει να μπει μπροστά», κάποιος είπε δειλά.

     Μιλιά δεν ακούστηκε. Μας έδωσε το χαρτί, το «ρόλο». Χάρηκα. Δε θα παίξω Τούρκο φέτος, όμως το μάτι μου έπεσε στην πρώτη σκηνή: Μπαίνεις σέρνοντας το χορό…. Πρέπει να’ταν Μάρτης του  '77 στην τεράρτη ή πέμπτη τάξη του δημοτικού. Σχολική γιορτή.

     - «Θα πεις ποίημα φέτος;» ρώτησε η μάνα μου

    - «Φέτος δεν έχω μόνο ποίημα θα παίξω και σκετς».

    - «Να δω πότε θα τα μάθεις που πετάς τη σάκα για μπάλα και δε στρώνεσαι»! Μονολόγησε.

    - «Αυτά θα τα μάθω … χορό όμως;» είπα και άλλαξα θέμα.

- «Θέλω στολή!»

     Λεφτά για στολές και φουστανέλες δεν περίσσευαν. Ένα λευκό σεντόνι ή μακρύ τραπεζομάντιλο δίπλωνε με μαεστρία η γειτόνισσα, η θείτσα Θανασία. Δεν το’ ραβε, ίσα που το έπιανε πρόχειρα μ' αραιή βελονιά και με παραμάνες, μη το χαλάσει, δεν ήταν μόνο για μια χρήση.

    Όσο ζύγωναν οι μέρες είχαμε πρόβα και το απόγευμα. Δουλεύαμε καιρό, μα στο χορό δεν τα καταφέρναμε. 

 - «Στην αρχή καλά, μετά χάνεστε».

- «Αν χάσετε το βήμα θα το κόψω, μη φοβάστε, μια στροφή μόνο. Ίσα να βρείτε τις θέσεις στη σκηνή», ανακοίνωσε ο δάσκαλος.

     Κάθε χρόνο έστηνε παράσταση ο Ρήτας. Δυο πράγματα δεν θα ξεχάσω απ' το Δημοτικό. Τις σκηνές που στήναμε στις γιορτές και τις τριανταφυλλιές που μας έβαζε να φυτέψουμε στο προαύλιο. Όλοι δουλεύαμε, και αυτός. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν στο μέτωπό του, έσπρωχνε τα γυαλιά του πίσω στη θέση τους και χαμογελούσε ευτυχισμένος. Στρογγυλοπρόσωπος, γινόταν ακόμα πιο ροδαλός από την έξαψη και τη χαρά, λες και η χειρωνακτική εργασία είναι λυτρωτική, λες και ξεκουράζει το πνεύμα, λες και παίρνει ανάσες το μυαλό. 

     Τη σκηνή τη στήσαμε στη μέση της μοναδικής αίθουσας του σχολείου.  Ανοίξαμε τη μεσαία πόρτα, το χώρισμα από τις δύο «τάξεις». Τα μεγάλα ξύλινα θρανία των τριών τάξεων - Τετάρτης, Πέμπτης και Έκτης - έγιναν θέσεις θεατών, και τα επίπεδα θρανία - τα «παιδικά» - το πάτωμα της σκηνής. Το σανίδι. Φέραμε μπαντανίες και στρώσαμε πάνω και σεντόνια για αυλαία. Ο δάσκαλος έφτιαξε το μηχανισμό να ανοιγοκλείνει. Δάφνες και αφίσες ηρώων του ’21 έκρυβαν τις ατέλειες.

     Ήγγικεν η ώρα. Τέλειωσε η δοξολογία. Όσοι είχαν ζωντανά τα 'χαν αρμέξει, τα «έβγαλαν» και είχαν γυρίσει στο χωριό. Οι άλλες δουλειές μπορούσαν να περιμένουν. 

- «Σήμερα είναι γιορτή», έλεγαν.

    Οι «ηθοποιοί» πίσω απ' τη σκηνή, έτοιμοι, ανυπόμονοι, με ψίθυρους αγωνίας και νευρικά γέλια. Σε κάποιον έφυγε η παραμάνα από τη φουστανέλα και πάλευε να τη φτιάξει. 

Άνοιξε η διπλανή πόρτα και ο κόσμος απ'το προαύλιο χύθηκε να πάρει θέση στην «πλατεία». Έτριζαν τα θρανία και οι καρέκλες, ώσπου τακτοποιήθηκαν όλοι. Κόπασε η βουή. 

Από τη χαραμάδα έριξα μια κλεφτή ματιά στους θεατές, νόμισα όλο το χωριό χωράει στη μια τάξη του σχολείου. 

 - «Καλά  ο πατέρας μου και η μάνα μου, μα ήρθε και η θειά μου που έχει μεγάλα παιδιά και δεν πάνε  σχολείο», σκέφτηκα. 

 - «Σειρά σας, βγαίνετε», φώναξε ο δάσκαλος και έσπρωξε το κουμπί στο κασετόφωνο.  

     Τρέμουλο. «Ωχ! ξέχασα το πρώτο βήμα, πως πάει;» Ο πίσω μου με έσπρωξε. Βγήκαμε. 

«Σαράντα παλληκάρια από την Λειβαδιά

Πάνε για να πατήσουνε την Τριπολιτσά

Στο δρόμο…»

    Το έκοψε!!! 

-----

    - «Σβάρνισες τα ποδάρια'σ’ γλήγορα-γλήγορα και 'τρύπωσες', να μη σε βλέπουμε», η κριτική της μάνας μου. 

Η ίδια χόρευε και τραγουδούσε καλά, όμως τέτοιο "φίντμπακ" στις μέρες μας διώκεται ποινικά. 

- «Δε σ’ άρεσε ε»;

- «Πρωτοχορευτής σε τσάμικο θέλει λεβεντιά, ορθός να’σαι, μ’ ολάνοιχτα χέρια, αργά, μη βιάζεσαι…μη σέρνεις τα ποδάρια».

- «Στο χτύπο πάτα: Ένα, δύο...ένα ...»

    Χρόνια αργότερα, στην Αθήνα, όταν μου περίσσεψαν λίγα χρήματα, πήγα σε μια σχολή χορού. Απωθημένο το ‘χα!

 - «Θέλω να μάθω χορό», είπα σε ένα χοροδιδάσκαλο.

- «Εδώ διδάσκουμε πολλούς χορούς...», άρχισε να εξηγεί. Τον έκοψα:

- «Δεν θέλω πολλούς, έναν θέλω μόνο ….τσάμικο!»

 Ξεκίνησε η πρόβα: Λεβέντης είσαι μάτια μου!

- «Αυτό είναι αργό συρτό», είπα. 

- «Ναί! Συρτός στα τρια, αλλά άσε το χορό τα λόγια άκου, οδηγίες τσάμικου είναι», αποκρίθηκε. Γύρισε το κασετόφωνο πίσω και άφησε τη Βαγγελιώ Χρηστιά να συνεχίσει:

   « Λεβέντης είσαι μάτια μου, λεβέντικα χορεύεις,

    Λεβέντικα πατάς τη γη και δεν την κουρνιαχτίζεις»  

 Φεύγοντας ξαναθυμήθηκα τη μάνα μου:

- «Ορθός, ίσα το κορμί... στις μύτες πάτα, στον αέρα, μη πατάς τη γη!»

 __________________________

 [Σχόλιο: Ο Δάσκαλός μας ήταν ο Ρήτας (Ερωτόκριτος) Πιτσούλιας. Φωτογραφίες απο κείνη την εποχή δεν έχω και δεν ξέρω αν και κάποιος είχε μηχανή να τραβήξει τότε στο χωριό.]