Διαφθορά και…ανάπτυξη!

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Τελικά πόσο διεφθαρμένοι είμαστε; …και τι ανάπτυξη είχαμε στο Ξηρόμερο ή τι κάνουμε από δω και μπρος; είναι δυο ερωτήματα στην καρδιά του προβλήματος που μας απασχολεί. 

Τα πρώτο ερώτημα προέκυψε βλέποντας τη συμμετοχή των βουλευτών στα εγκαίνια του Κέντρου Υγείας του Μύτικα. Ως πολίτης -  που με κάθε ειλικρίνεια δεν διστάζω να παραδεχτώ ότι υπήρξα ψηφοφόρος και των δύο παρατάξεων - θεωρώ την παρουσία και τη όλη στάση τους άκρως προσβλητική. Φαντάζομαι την ίδια ερώτηση κάνουν και άλλοι συμπολίτες μας για τον απλό λόγο ότι τόσο οι παρευρισκόμενοι βουλευτές του Νομού (Σαλμάς, Καραγκούνης, Βαρεμένος) όσο και απόντες από τα εγκαίνια εκλεγμένοι (Λιβανός, Μωραίτης και Κωνσταντόπουλος) κλήθηκαν να συμμετέχουν σε εκδήλωση που αφορούσε το μέλλον του τόπου και αρνήθηκαν, σιώπησαν και ως σήμερα εξακολουθούν να μην παίρνουν θέση ανοιχτά! Όλοι πλην του κ. Παπαναστάση, που ομολογουμένως τιμά τον τόπο του.

Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω και ας θέσουμε στον εαυτό μας την ερώτηση: είναι διαφθορά η προσφορά γεύματος απο επιχειρηματία στους βουλευτές που ακολούθησε μετά τα εγκαίνια; Αν η απάντηση στο ερώτημα είναι: «έλα μωρέ ένα πιάτο φαΐ ήταν», λυπάμαι αλλά έχουμε πρόβλημα γιατί όποιος ανέχεται τα «μικρά» επιδιώκει η προσδοκά χωρίς τύψεις τα ίδια ή παρόμοια.

Πόσο μάλλον που στη συγκεκριμένη περίπτωση μια μερίδα πολιτών έχει ήδη προσφύγει στις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές προκειμένου να σταματήσει την παράνομη παραχώρηση της θάλασσας. Το ότι οι βουλευτές συγχρωτίζονται μόνο με τους επιχειρηματίες του κλάδου, αποδεχόμενοι δώρα (μικρά έστω δεν έχει σημασία) και αγνοώντας την κοινωνία, δεν είναι διαφθορά και εμπαιγμός; Το ότι έρχονται στα εγκαίνια ενός τόσο μικρού - ως προς το κόστος όχι της σημασίας του - έργου που έκανε 12 χρόνια να γίνει, χωρίς να λένε κουβέντα για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου δεν αποτελεί προσβολή και υποκρισία; 

Το δεύτερο ερώτημα: Τελικά, τόσα χρόνια σε τι αναπτύσσεται το Ξηρόμερο; τέθηκε λίγες μέρες πριν σε ένα δημοσίευμα (εδώ), φωτογραφίζοντας ως υπαίτιους τους «Αθηναίους». Χέστηκαν - με το συμπάθιο που λέει και ο λαός - οι [βέροι] Αθηναίοι για το Ξηρόμερο. Όλοι όσοι νοιάζονται αυτο-προσδιορίζονται πρώτα ως: Χρυσοβιτσάνοι, Προδρομίτες, Βζανίτες, Βασιλοπουλιώτες, Καραισκακιώτες, Μυτικιώτες, Παλαιομανιώτες και πάει λέγοντας…. ή τέλος πάντως Ξηρομερίτες. 'Ομως αυτό το ερώτημα είναι πάντα επίκαιρο, διαχρονικό και  θα πρέπει να απαντηθεί από όλους μας: τοπικούς άρχοντες και πολίτες κάθε κατηγορίας, μα πάνω απ’ όλα από τους βουλευτές του Νομού, παλιούς και νέους υποψηφίους. Άραγε πόσα αντίστοιχα εγκαίνια έγιναν στο Δήμο τα τελευταία 20 χρόνια (θα ήταν ενδιαφέρον να τα μετρήσουμε ως δείγμα ανάπτυξης);  Τι πήγε στραβά ως σήμερα και τι κάνουμε από δω και μπρος; Θα κοιταχτούμε ποτέ στο καθρέφτη να δούμε τα λάθη μας;

Οι απαντήσεις  δεν μπορεί να δοθούν με κρυφτούλι από τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα ή και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε διαφθορά και συναλλαγή. Και ακόμη, ούτε με αλληλοκατηγορίες απο μια μερίδα συμφερόντων προς την άλλη, αλλά με ανοιχτή συζήτηση και διάλογο, δε συμφωνείτε;

Το 2014 κλήθηκα να μιλήσω για τη μικροεγκληματικότητα σε αστικό περιβάλλον στη Χάγη όπου έκπληκτος διαπίστωσα ότι αφορούσε μόνο την πόλη. Ήταν εκεί όλοι εκλεγμένοι και μη, υπάλληλοι και επιχειρηματίες να συζητήσουν για την εμπορική ανάπτυξη της πόλης τους. Εξέταζαν κάθε πλευρά. Εμείς γιατί δεν καθόμαστε όλοι ανοιχτά τι μας εμποδίζει;  

Χωρίς την παραμικρή διάθεση ειρωνίας θα πρότεινα να παρευρεθείτε (οι βουλευτές) και στις προσεχείς εκδηλώσεις του καλοκαιριού όπου θα ‘μαστε όλοι εκεί:  ψαράδες, εργάτες, καταστηματάρχες, επιχειρηματίες, αγρότες, κάτοικοι και ξενιτεμένοι (όχι "Αθηναίοι"), και να μιλήσουμε για τα καυτά θέματα του τόπου. Πως σας ακούγεται μια θεματική ενότητα όπως: Ανάπτυξη με ιχθυοκαλλιέργειες, φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες για ένα σύγχρονο Ξηρόμερο;

Λοιπόν;

Τις αγορεύειν βούλεται; έλεγαν οι κάτοικοι αυτού του τόπου χρόνια πριν. Επιτρέψτε μου να μην τους αποκαλέσω «οι πρόγονοί μας» αφού η συμπεριφορά κάποιων από μας δεν αποδεικνύει   τη συνέχεια και απ´ευθείας σχέση, τουλάχιστον ως προς τις ιδέες που πρέσβευαν: Δημοκρατία, Αξιοκρατία, Δικαιοσύνη, Ηθική…

Καδράκια … και για εκλογές!

 

 

Willy Ronis - Le petit parisien, 1952

 

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Βγάλε το σκασμό! Σαν να την ακούω τη φωνή, κραυγή ωχαδερφισμού που και αν δεν ειπώθηκε ποτέ πλανιέται στον αέρα. Ήχος καμπάνας που σπάει το τύμπανο. Ουρλιαχτό σε ηχώ πηγαδιού που δεν λέει να κοπάσει.

Μα και συ ρε μπαμπά τι θες και μιλάς;

Να σου πω καλή μου! Τα πρώτα μου χρόνια μακρυά από το χωριό, στον υγρό τοίχο εκείνης της ισόγειας κάμαρης στα Λιόσια είχα κρεμασμένα δυο καδράκια, τίποτε άλλο: στο ένα ταύτιζα την ευτυχία (μου) με το χαμόγελο του πιτσιρικά που του αρκεί μια φρατζόλα ψωμί, και στο άλλο ζήλευα εκείνον τον άνθρωπο που περιέγραψε ο Κίπλινγκ στο ποίημά του. Όταν χάνομαι πάω πίσω σ´ αυτά τα καδράκια. Αυτά «προσκυνάω»! Δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα, αλλά αυτά είναι οι πυξίδες μου!

Ένας φίλος μου είπε ότι θέλουμε αλλαγή προτύπων. Τον θαυμάζω για το ψυχικό του σθένος, για την πορεία που χάραξε πιστός στις αξίες του! Για αυτό μιλάω. Που ξέρεις μπορεί κάποιοι να ακούσουν και να ξεθάψουν τα δικά τους καδράκια, τις δικές τους χαμένες αξίες.

Εμένα με λες άνετα «βολεμένο». Έτσι ονόμασε όσους στεκόμαστε εμπόδιο στην αδικία ένας (τουλάχιστον) δημοτικός σύμβουλος! Όμως ντρέπομαι για τη βολή μου, και ας την απόκτησα τίμια, ντρέπομαι για απλά πράγματα: που μπορώ να παω διακοπές, που πάω σε μια καλή ταβέρνα. Ντρέπομαι … μου έρχονται στο νου δυο φράσεις του Αριστοτέλη που λένε: δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν βλέπεις γύρω σου το μαρασμό, και ακόμα ότι η συμμετοχή στα κοινά δεν είναι επιλογή αλλά υποχρέωση!

Με άλλα λόγια, ότι και να έχει κανείς δεν είναι ευτυχισμένος όταν οι άνθρωποί του, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, οι χωριανοί του υποφέρουν. Και είναι υποχρεωμένος να μην ανέχεται, τη κλοπή, την αδικία, τη διαφθορά γιατί αλλιώς γίνεται συνεργός!

Και αν αναγνώστη μου έφτασες ως εδώ και δεν ξέρεις γιατί μιλάω, λέω για αυτό το αλισβερίσι μίσους, αδικίας, διαφθοράς και εγωισμού που ξεκινά από το Δήμο μας και απλώνεται σα χολέρα.

Αυτές οι σκόρπιες σκέψεις γράφτηκαν με δυο αφορμές: η πρώτη ήταν τα τελευταία γεγονότα του προϋπολογισμού του Δήμου Ξηρομέρου, κυρίως ο υπαινιγμός που κρύβεται στην στάση της αντιπολίτευσης ότι: τα περίφημα 500 000 ευρώ είναι παλιά πρακτική διαφθοράς! Αν ξέρετε κάτι έχετε νομική και ηθική υποχρέωση να το καταγγείλετε κύριοι! Αλλιώς η στάση σας μένει απλώς στο: φύγε εσύ να έρθω εγώ! Αν συντρέχει λόγος διαφθοράς θα πρέπει να φτιάξετε μηχανισμούς ελέγχου ώστε να μην επαναληφθεί. Μεγάλη όμως μερίδα δημοτικών συμβούλων  (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) βάζουν το εγώ πάνω από όλα και ίσως θα πρέπει κατά την ταπεινή μου άποψη ή να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες τους ή να κάτσουν σπίτι τους. Το δεύτερο γεγονός είναι η εκλογολογία και η ονοματολογία που άρχισε στα τοπικά μπλόγκ και που γίνεται με ποδοσφαιρικούς όρους. Αν και πολύ νωρίς, ας γίνει μια φορά κουβέντα για τα πρότυπα, ας συζητήσουμε μια φορά για τις αξίες και όχι για τα πρόσωπα.

 

Υ.Γ.

 

Αφήνω εδώ το ποίημα του Κίπλινγκ για όσους ψάχνουν για «καδράκι».

 

 

Αν  (Ρ. Κίπλινγκ)

 

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη

κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία

κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό

 

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει

στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά

αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά

 

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα

κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει

αν μπορέσεις τ’ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου

κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει

 

αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη

αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις

αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις

 

αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί

και αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις

όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις

 

αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία

και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία

και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα

 

αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώνουν

αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν

αν τους πάντες λογαριάζεις μα…  κανένα χωριστά

αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.

 

Έ! Παιδί μου τότε πια…

 

Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου

Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου.