Ανοιχτή επιστολή στον «αδελφό μου»

Γράφει ο Νίκος ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑΣ

Ο τόπος μας έχει καταρρεύσει και η αιτία δεν ήταν μόνο η κρίση. Η κρίση τόνισε τις αδυναμίες, έκανε τα πράγματα να φαίνονται πιο έντονα και διέλυσε την μικρή οικονομική κίνηση που υπήρχε, η οποία είχε ήδη φθίνουσα πορεία.

Δεν κατηγορώ, δεν στεναχωριέμαι, δεν γκρινιάζω, δεν θέλω να κλάψω άλλο – αν και το περσινό καλοκαίρι που ήρθα ένιωσα τα μάγουλά μου να μουσκεύουν, καθώς διάβαινα τον κεντρικό δρόμου του Αστακού, που κάποτε υπήρχαν εμπορικά καταστήματα. Όταν σύγκρινα το δρόμο με την δεκαετία του ‘ 80 και συνειρμικά πήγα στο πόσα club λειτουργούσαν, πόσο κόσμο είχαν τα χωριά, πόση ζωή είχε το τόπος. 

 Ονειρεύομαι όμως ότι σηκώσαμε το ανάστημά μας και νομίζω ότι μπορούμε να γυρίσουμε τα πάνω κάτω αν αναγνωρίσουμε ποιο είναι το πρόβλημα και ποιες θα μπορούσαν να είναι οι λύσεις. Είμαστε μόνοι μας και μόνοι μας θα δώσουμε τις λύσεις. Μόνοι σαν τα μικρά παιδιά που πέφτουν κάτω και κλαίνε. Σαν δουν όμως ότι δεν υπάρχει κανένας γύρω σηκώνονται μόνα τους, σκουπίζουν τα δάκρυα με την ανάστροφη του χεριού τους, τινάζουν τα χαλίκια που κόλλησαν στα γόνατα τους και συνεχίσουν. Μόνα τους!

Η αφορμή να σου γράψω δημόσια αδερφέ ήταν η ανάρτηση του προγράμματος του τοπικού συνδυασμού Δυνατό Ξηρόμερο. Δεν θέλω να το κρίνω και να σου πω την αλήθεια το βλέπω με θετική ματιά, θέλω όμως να πω τη γνώμη μου για το ποιος θα πρέπει να είναι ο βασικός άξονας πάνω στον οποίο θα πρέπει να κινούνται πλέον οι συνδυασμοί: οι τοπικοί ηγέτες θα πρέπει να μεριμνήσουν πρώτα για την οικονομική ανασυγκρότηση του τόπου. Θέλει μελέτη και πλάνο με βάθος δεκαετιών για το πώς θα αναπτυχτεί οικονομικά ο τόπος. Και πλάνο και μελέτη σε βάθος δεκαετιών θέλει συναινέσεις. Θέλει να μπορούμε να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουμε και την επόμενη τετραετία και την μεθεπόμενη. Θέλει κάποιος να ονειρεύεται για το πώς θα ήθελε να δει το τόπο στον μέλλον. 

Είμαι ουτοπι(κι)στής, ονειροπόλος θα μου πεις. Ναι είμαι και σου είπα κάποτε ότι θα ξαναφέρω τα δικαιώματά μου στο «σπίτι μου» όταν θα αγνοήσουμε το σύστημα το εκλογικών συνδυασμών, όλοι οι υποψήφιοι να κατέβουν σε ένα ψηφοδέλτιο, θα έχουμε το δικαίωμα πολλαπλών επιλογών και οι εννέα πρώτοι θα επιλέγουν Δήμαρχο όποιον θέλουν. Ουτοπικό ε; Γιατί νομίζω άνθρωποι με καλές προθέσεις και ικανοί βρίσκονται σε κάθε συνδυασμό. Θα ήταν τουλάχιστον πανελλαδική πρωτοτυπία και κανείς δεν μπορεί να μας το απαγορεύσει.

Ίσως κάποιοι θα πουν ότι πλάνο οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι δουλειά των Δήμων. Διαφωνώ, μπορούν να παρεμβαίνουν να κατευθύνουν και πρέπει να σχεδιάζουν όταν το κράτος δεν υπάρχει. Ο καθένας έχει τις ιδέες του για το τι θα μπορούσε ίσως να γίνει. Ας το αφήσουμε όμως για άλλη κουβέντα αυτό. Ο Δήμαρχος που κάποτε έκανε το πεζοδρόμιο σε κείνον το κεντρικό δρόμο θα ήταν σίγουρα περήφανος για το έργο του. Αναρωτιέμαι τι θα έλεγε αν έβλεπε ή βλέπει σήμερα τα κτίρια άδεια και ερμητικά κλειστά «μαγαζιά» να καταρρέουν. Τι θα έκανε άραγε να συνεισφέρει στο να υπάρχουν δουλειές να γυρίσει ο κόσμος να ζει εκεί ή να επισκέπτονται τον τόπο τους πιο συχνά όσοι έφυγαν και δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω?

Πρέπει να αλλάξουμε. Διάβαζα τελευταία ότι δεν έχει σημασία ποιος έχει δίκιο αλλά το να είμαστε ευτυχισμένοι μαζί. Έτσι και δεν έχουν σημασία πλέον τα καλύτερα προγράμματα αλλά ποιος θα καταφέρει να πετύχει συναινέσεις και να αλλάξει έστω λίγα. Το βασικό όμως είναι να έχουμε κοινή θετική προσέγγιση, να αναγνωρίσουμε το πρόβλημά μας, να δούμε ότι είμαστε μόνοι μας, αλλιώς θα μείνουμε με τα μούτρα στο χώμα να αιμορραγούμε, ώσπου να φύγουν όσοι απόμειναν!

Φιλιά!