Εγώ….Εξωθεσμικός Ξηρομερίτης!

 Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Σοκ. Λύπη. Ντροπή. Απογοήτευση. Άραγε ποια λέξη αποδίδει καλύτερα τα όσα λέχθηκαν στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο;

Στις 23 τους Φλεβάρη ξενύχτησα στο youtube παρακολουθώντας τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ξηρομέρου, μαζί με άλλους 34 (τουλάχιστον στην αρχή) συμπολίτες μας. Και το εκπληκτικό – ειδικά για μας που πρώτη φορά είχαμε την «τύχη» να παρακολουθήσουν δημοτικό συμβούλιο (όπως ο υπογράφων) - ήταν το ύφος και ο τόνος στον οποίο διεξήχθη ο «διάλογος», μακριά από κανόνες στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς, πολλές φορές αναίτια χυδαίος, με εκρήξεις θυμού και ευφυολογήματα που έδιναν την εντύπωση ότι ο μόνος σκοπός ήταν να πληγεί το κύρος όποιου βρίσκεται απέναντί μας, με τεράστια ΕΓΩ να κρέμονται στα εικονικά παράθυρα, σα φαντάσματα.

Αφορμή αυτών των λίγων σκέψεων δεν ήταν τόσο το συμβούλιο όσο τα γράμματα των παιδιών από το Αγράμπελο που ακολούθησαν και η ερώτηση που γεννιέται είναι: θα τα καλούσαμε να παρακολουθήσουν αυτή την συζήτηση; Όχι μόνο να εκφράσουν το αίτημά τους, αλλά και να μάθουν πως γίνεται ένας διάλογος και λαμβάνονται αποφάσεις;

Ίσως να είμαι εκτός τόπου και χρόνου, αλλά η προσήλωση σε «παρατάξεις» που είναι εξαιρετικά εφήμερες και αμφίβολες για τις επόμενες δημοτικές εκλογές δεν έχουν καμία αξία και βλάπτουν τον πραγματικό διάλογο, αν αυτό είναι το ζητούμενο. Ποια είναι η γνώμη σου και κυρίως ποια η πρότασή σου κύριε αν η προτεινόμενη είναι άδικη και δεν θα φέρει αποτέλεσμα;

Όσο για την ουσία. Πέραν του 70 τοις εκατό αυτής της κοινωνίας επέλεξε τον κ. Τριανταφυλλάκη και την παρούσα δημοτική παράταξη να την βγάλει από το τέλμα. Είναι πασιφανές ότι δεν είναι όλα τέλεια, και ότι δεν φτάνει η πίτα. Για τη δίκαιη όμως μοιρασιά της και πριν τον στήσουμε στον τοίχο στο τέλος της θητείας του, θα πρέπει να τον στηρίξουμε ή και να τον βοηθήσουμε με λογική να αφουγκραστεί το δίκαιο για να μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις ή να τις διορθώνει αν χρειάζεται. Αλλιώς θα παραμείνουμε στο βούρκο.

Τέλος, οι «εξωθεσμικές» φωνές, όπως αναφέρθηκαν, είναι φωνές αυτής της κοινωνίας που έχουν όχι μόνο δικαίωμα αλλά υποχρέωση να μιλούν όταν οι συμπολίτες τους αδυνατούν αφού τους έχουν βουλώσει το στόμα. 

Καλό Ξημέρωμα!

Να συστηθώ… Κύριε!

 

Γράφει ο Νίκος ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑΣ  

«Ρε ποιος είναι αυτός ο μαλάκας; Τι θέλει και μιλάει;» Να σας απαντήσω, Κύριε! Να σας πω ποιο είναι το συμφέρον και ποιο το όνειρό μου: Στο Ξηρόμερο πρωτοχτύπησε η καρδιά μου και εκεί θέλω να νιώσω τον τελευταίο χτύπο της! Αυτό. Μόνο. Τίποτα άλλο. Δεν έχω περιουσία στο χωριό, μηδέν, δε μου ανήκει τίποτα και δεν ανήκω σε κόμματα, δεν υποστηρίζω παρατάξεις. Έφυγα τριάντα τόσα χρόνια τώρα. Έκαμα κατοικίες αλλού… μα πουθενά Σπίτι.

Τα λ’θάρια, τα πουρνάρια, οι «ασφάκες», η αρμύρα της θάλασσας είναι κομμάτια της ψυχής μου. Μικρό παιδί κοιμήθηκα κατάχαμα στην κορυφή στο διάσελο, στα Βλυζιανά, τυλιγμένος στην κάπα έξω απ' τη στρούγκα σε μια πέτρινη καλύβα, ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά τις ξάστερες νύχτες, γιατί δε χόρταινα τη λαμπράδα των αστεριών. Αγνάντεψα τον ήλιο να δύει στα νησιά  - Κάλαμο, Καστό, Θιάκι - απ’ τις κορφές των βουνών. Ήπια βρόχινο νερό που έμεινε σε πέτρινες γούβες ή και από αυτό που κυλούσε στο ρέμα. Τα καλοκαίρια, πριν ακόμα καθαρίσω τα χέρια μου από την μαύρη κόλλα του καπνού, σάλταρα σε καρότσες αγροτικών να πάω για μπάνιο και μάτωσα τα γόνατά μου βουτώντας από τα βράχια στη Βελά, στον Αι Γιώργη, στην Αγριλιά.

Έφυγα! Μα κάθε φορά που γυρίζω και αντικρύζω από το παράθυρο του λεωφορείου την Παλιοβούνα στο Αντίριο νιώθω το μέσα μου να χοροπηδάει σαν παιδί. Τι γλυκό σφίξιμο είναι αυτό; Το ίδιο σφίξιμο όταν παίρνουμε την στροφή στην κορυφή στα «Δροφίλια» και βλέπουμε τον Αστακό «πιάτο» και τέλος το ίδιο όταν η μάνα μου άνοιγε την αυλόπορτα που με περίμενε, όσο ζούσε. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω! Νόμιζα ότι ήταν ελάττωμα, αδυναμία, όμως οι φίλοι μου λένε δεν είμαι ο μόνος, ίσως είναι το κοινό  που μας δένει. Πέρασαν χρόνια ώσπου κατάλαβα ότι μπορεί να έφυγα, να έστησα κατοικίες αλλού, όμως αυτός ο ξερότοπος είναι το Σπίτι μου… το Σπίτι μας!!!

Και τότε ήμουν αντίθετος στις ιχθυοκαλλιέργειες. Λες και ήταν ένστικτο για την απειλή που ερχόταν. Στα τέλη της δεκαετίας του 90, δεν θυμάμαι τη χρονιά, έλεγα σε φίλο και συγγενή που άρχισε να δουλεύει στα ψάρια ότι ο τόπος μας είναι όμορφος αλλά ποτέ δεν θα’χει τουρισμό, αν δε δουλέψουμε για αυτό. Μόνο εμείς θα γυρνάμε να παραθερίσουμε, τα αδέρφια μας και οι συγγενείς μας. Αν αυξηθούνε τα κλουβιά και μολύνουν δεν θα ερχόμαστε ούτε εμείς. Ο ίδιος δούλευε στα ψάρια και αρρώστησε - δόξα το θεώ το ξεπέρασε. Οι γιατροί υποπτεύονται ότι μπορεί να φταίνε καρκινογόνες ουσίες που ανέπνεε από την ψαροτροφή. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, μπορεί και να μην μάθουμε ποτέ, είναι όμως γεγονός ότι σήμερα και οι δυο γιοί του δουλεύουν εργάτες στην Γερμανία. Τα καλοκαίρια έρχονται δυο-τρεις μέρες και ίσως τα εγγόνια του να μην έρχονται ποτέ. Και σας ρωτώ: αυτό είναι το όνειρό μας; Αυτό θέλουμε για μας τα παιδιά μας;

Ο πατέρας μου - σκληρός, αλλά τίμιος άνθρωπος - θα μπορούσε να σου κόψει το λαρύγγι με τα δόντια αν ένιωθε ότι του τρως το δίκιο, ότι τον κλέβεις, τον εξαπατάς. Λένε δε χωράνε συναισθηματισμοί σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και ίσως το παράκανα. Όμως μας αδικούν και όχι μόνο, και μας εξαπατούν και μας κλέβουν. Είτε με την λογική είτε με την καρδιά έχω υποχρέωση όχι μόνο να μιλήσω αλλά να παλέψω με νύχια και δόντια. Έχω υποχρέωση, πρώτα απέναντι στην κόρη μου και στον εαυτό μου, και δεν θα ψάχνω ευθύνες σε άλλους αν περάσει ότι σχεδιάστηκε για μας χωρίς εμάς, ερήμην μας, στα μουλωχτά. Δεν θα φταίει κανένας άλλος, καμία εταιρεία και κανένας πολιτικός αλλά εγώ για όσα έκαμα ή δεν έκαμα. Θα φταίω εγώ, θα φταίμε εμείς: Εγώ και σύ!