Συμφωνώ Άρη!

Γράφει ο Νίκος Ζαρκαδούλας

Ποιο τραγούδι σε κάνει να δακρύζεις ... να ανατριχιάζεις; Η ερώτηση σε φίλους και συνομιλητές φέρνει το συναίσθημα στον αφρό. Χάνονται τα βλέμματα στο κενό. Άλλο πράμα να σου μιλά η καρδιά και άλλο το λογικό. Εκεί να δεις τι κρύβουμε μέσα μας και πόσο μοιάζουμε. Άλλος δακρύζει για το μοίρασμα της πατρίδας του, άλλος με το τραγούδι της μάνας του … και άλλος για το σπίτι που δε θα ξαναδεί. 

Περιμένω τότε την ερώτηση: «και εσύ;» Ευκολάκι. Ως απάντηση ψάχνω το σύνδεσμο στο διαδίκτυο που ‘χω χιλιοπαίξει το τραγούδι. Είναι κάτι πρωινά που στροβιλίζομαι με τα χέρια ανοιχτά και μισόκλειστα υγρά μάτια, με τα ακουστικά στο τέρμα:

Γιε μου, ….

δυο δάκρυα και δυο κλωνιά σου στέλνω από θυμάρι

και χώμα απ’ την πατρίδα σου γλυκό μου παλικάρι

Το χώμα φίλα γιόκα μου και μύρισε το θυμάρι

να μη μπορέσει η ξενιτιά σκλάβο της να σε πάρει.

Άλλες φορές πάλι μ’ αυτό το χαμό ολόγυρά μας, λέω αν χρειαστεί να φύγω εκεί θα πάω να τρυπώσω, εκεί είναι οι ρίζες μου, σε κείνα τα χώματα.

Ακόμα και αν κάποιος δεν συμμερίζεται την ίδια λαχτάρα για το χώμα που μας έθρεψε, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει οτι πάει καιρός που βάλθηκαν να μας πάρουν τη γη, τη θάλασσα, και τα βουνά! Γινόμαστε σκλάβοι στην ίδια μας την πατρίδα. Και τι θα απογίνει; Ποια θα είναι η μοίρα μας; Μας φτώχυναν και παίρνουν τη γη τσάμπα. Μας κοροϊδεύουν και επιτήδειοι θα καρπωθούν επιδοτήσεις πετώντας μας ψίχουλα. Δεν τους αδικώ τους ανθρώπους, η ανάγκη, αλλά ας μη γίνει άκριτα!

Τυχεροί στη Μπαμπίνη, την Μαχαλά, τον Αετό ... γιατί έχουν καλά χώματα, λέγαν στον χωριό μου. Βίωμα. Στο φύτεμα, στο σκάλο, στο μάζεμα του καπνού, γιόμιζαν τα νύχια σου κοκκινόχωμα. Δυο και τρεις φορές ψηλότερες ήταν οι καπνόριζες από τις δικές μας. Δεν είχαν και άδικο: αλλιώτικα χώματα. Αλίμονο, αυτή η γη δε μπορεί να δώσει κάτι άλλο... αμπέλια, ελιές, αχλαδιές; Δεν μπορεί να θρέψει όσους μείνανε;

Τόσα και αλλά τόσα μου ήρθαν στο νου σαν είδα την έκκληση του Άρη Μπιτσώρη, που τον ξέρω μόνο μέσα από ποιήματα του αλλά φαντάζομαι μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία για το τι θα γίνει από δω και μπρος. Για αυτό θέλησα να φωνάξω με την ψυχή μου: Ναι, Συμφωνώ!

Μη ξεπουλάτε ωρέ τις ρίζες σας έτσι, άκριτα!

Να μας πουν τι θα τα κάνουν τούτα τα χώματα και τι θα πάθουνε και μείς και αυτά σα τα γεμίσουν τζάμια!

Και οι άνθρωποι, όσοι μείνουν πως θα ζήσουν;

Συμφωνώ Άρη, τ ακούς; ΣΥΜΦΩΝΩ!

 

Υ.Γ.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την έκκληση του κ. Άρη Μπιτσώρη για την υπογραφή επιστολής προς την περιφέρεια, όπου ερωτάται για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα φωτοβολταϊκά στην περιοχή μας. Οσοι συμφωνούν ας αφήσουν στη σχετική ανάρτηση ένα σχόλιο:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100011449845404

'Οπου ξαξιδεύω δεν βλέπω άλλες χώρες να τοποθετούν μαζικά μονάδες φωτοβολταικών σε καλλιεργήσιμη γη. Θεωρώ ότι μόνο άγονη γη πρέπει να δοθεί για αυτή τη δραστηριότητα και αυτή με φειδώ και μελέτες για τις επιπτώσεις. Και όσοι έχουν να δώσουν γόνιμη γη ας την ενοικιάσουν, ας μην την πωλήσουν! 

Στο κάτω-κάτω ας βοηθιούνται οι ιδιοκτήτες γης να αναπτύξουν αυτή την εκμετάλλευση οι ίδιοι και όχι μέσω εταιρειών. Και το πιο σημαντικό γιατί ποτέ η πολιτεία δεν προέβη σε μελέτες και καθοδήγηση των αγροτών για ανάπτυξη καλλιεργειών στην περιοχή;

Το τραγούδι και ο αοιδός δεν χρειάζονται συστάσεις, τουλάχιστον στο Ξηρόμερο:

 Το κείμενο που προτείνεται απο τον κ Μπιτσώρη να σταλεί στην περιφέρεια: